[Report] Morning Musume’s Handshake Event in Thailand (3)

(ภาพประกอบโดย Pingbook, Mainichi, MThai & LG Phone)

การจับมือรอบแรก ถือว่าประสบความล้มเหลวเนื่องจากไม่สามารถประคองสติไปจนถึงซายุได้..T T

ผมเดินลงเวทีไปอย่างงง ๆ ระหว่างทางมีสต๊าฟแจกเข็มกลัด H!P ให้ และมีคนญี่ปุ่นมาขอถ่ายวีดิโอให้พูดให้กำลังใจสาว ๆ MM ผมเลยตกลงกับแบงค์และน้องเกตุและพูดพร้อมกันด้วยภาษาญี่ปุ่นง่าย ๆ ว่า “Morning Musume, gambatte!!”

หลังจากนั้นพวกเราก็ไปต่อแถวจับมือในรอบที่ 2 แบงค์ได้จับเพียงรอบเดียว ก็เลยอาสาจะช่วยถือกระเป๋าให้ ผมจึงบอกแบงค์ไปว่า ถ้าแชมป์มาให้แบงค์ลอง “ไถบัตรจากแชมป์ใบนึง” เพราะแชมป์มีอยู่ในมือหลายใบ..อาจจะแบ่งให้แบงค์ได้อีกใบ โอกาสแบบนี้หาได้ยากและแบงค์ควรได้มีโอกาสสร้างความทรงจำกับไดชิอีกรอบ

รอบที่สองคนก็ยังเยอะเหมือนเดิม แต่รอบนี้ผมจะต้องไม่พลาดอีก การได้จับมือรอบแรกไปแล้วช่วยลดความตื่นเต้นได้เยอะและผมพอจะรู้ว่าการจับมือสาว ๆ แต่ละคนเป็นอย่างไรบ้าง ดังนั้น รอบนี้คนที่ผมควรระวังมากที่สุดคือ “ฟุคุฮิเมะ”

ในรอบที่สองนี้ ผมผ่านสองด่านแรกได้อย่างง่ายดาย เพราะทำทุกอย่างซ้ำแบบเดิม ยิ้มอย่างเดียว และพยายามจดจำความน่ารักของไดชิและฮารุนันให้ได้มากที่สุด ฮารุนันน่ารักเหลือเกิน รอบนี้ผมมองเห็นใบหน้าน้องได้ทั่วทั้งหน้าเลย ไม่โดนล็อคไว้แค่ดวงตาเหมิอนรอบที่แล้ว (55)

ผมเดินไปเผชิญหน้ากับฟุคุฮิเมะด้วยรอยยิ้ม เธอเป็นอีกคนที่ผมชอบมากและรอคอยอยากจะเจอเช่นเดียวกัน ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว เข้าใจคุณมีนเลยว่าทำไมเห็นหน้าน้องแล้วอยากจะบอกรัก แต่ผมนึกในใจว่า “ขอโทษนะฮิเมะ ผมต้องไปให้ถึงกระต่าย (ซายุ) ให้ได้” ผมเดาว่าตอนนั้นสายตาของผมคงดูเศร้ามากเพราะผมต้องตัดใจจากเธอ แต่อย่างน้อยผมก็จดจำทุกอย่างในตอนที่เราจับมือกันได้

“ฟุคุฮิเมะเป็นผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์มากเหลือเกิน”

ด่านที่ 4 เรนะ..

หลังจากโดนเรนะจ้องเข็มกลัดกับเสื้อไปรอบที่แล้ว แน่นอนว่าเรนะจำ (เสื้อ) ผมได้ พอเราจับมือกันเธอยื้มและบอกว่า “Kawaii” ผมก็บอก “Arigato”

และแล้วก็มาถึง..ซายุ

รอบจริงแล้ว แถมรอบแรกพลาดไปแล้วด้วย ผมเดินไปหาซายุเหมือนกับภาพสโลว์โมชั่น เธอยืนรออยู่แล้วเนื่องจากมีช่องว่างระหว่างผมกับคนข้างหน้าที่สต๊าฟกันเอาไว้ตั้งแต่ตอนจะขึ้นเวทีแล้ว ผมมองเห็นซายุอย่างเต็มตาจนกระทั่งที่เดินเข้าไปใกล้ มองดูใบหน้าที่สวยที่สุดนั้นมองมาที่ผม ผมรู้สึกว่าชีวิตไม่ต้องการอะไรอีกแล้วจริง ๆ เธอยกมือรอผมเหมือนที่น้องนันเคยทำและผมค่อย ๆ ส่งมือที่สั่นเล็กน้อยของผมไปประกบมือกับเธอ วินาทีนั้นผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ผมคงนิ่งเฉยต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ผมอยากพูดกับซายุเหลือเกิน อยากให้ซายุรู้ว่าเธอเป็นโอชิเมนของผม ถ้าเธอเห็นเสื้อผมเหมือนกับเรนะในรอบที่แล้วเธอก็คงจะรู้ว่าผมเป็นแฟนคลับของเธอ แต่พอขยับปากจะพูด ซายุก็มองเสื้อและบอกกับผมเป็นภาษาไทยว่า

“น่ารักจัง”

ผมขนลุกไปทั้งตัว น้ำตาเอ่อมารอหลังลูกตาทันที..

ตั้งแต่ที่รู้ข่าวอีเวนท์ผมก็คิดจะทำเสื้อใส่เอง ผมค้นหารูปซายุสวย ๆ ตั้งมากมายแต่สุดท้ายผมก็เลือกรูปที่ผมชอบมากที่สุด เป็นรูป “ซายุอุ้มกระต่าย” จากพีบีเล่มแรก รวมไปถึงการทำเข็มกลัดและนั่งกลัดเข็มกลัดที่เสื้อเมื่อเช้านี้เป็นครึ่งชั่วโมง ดึงเข้าดึงออกเพื่อหาตำแหน่งที่คิดว่ามันโอเคที่สุด บางครั้งเข็มก็แทงนื้วจนเจ็บ ทั้งหมดนั้นก็เพื่อให้คนที่ไม่เคยมีอะไรดีคนนี้ได้บอกความรู้สึกถึงไอดอลอันเป็นที่รักเท่านั้นเอง..และมันก็ประสบผลสำเร็จแล้ว

ผมเอ่ยตอบซายุว่า “Arigato” และเดินลงเวทีไปอย่างฟินสุดสุด

[Report] Morning Musume’s Handshake Event in Thailand (2)

(ภาพประกอบจาก Pingbook.com)

เกตุเดินนำหน้าพี่ ๆ ขึ้นไปบนเวที หลังจากที่ก่อนหน้านั้นพวกพี่ ๆ ช่วยกันเทรนวิธีจับมือแบบถูกต้องให้กับน้องไปแล้ว พอถึงเวลาน้องทำได้ดีทีเดียว ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีอาการตื่นเต้นซักเท่าไหร่เมื่อเทียบกับพวกพี่ ๆ 5555 ดังนั้นแทนที่จะมาลุ้นน้อง ๆ มาลุ้นตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า ๆๆ

ด่านแรกที่ตอนแรกดูเหมือนจะง่ายสำหรับผม (แต่ยากสุด ๆ สำหรับแบงค์ 55) ก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะไดชิตัวจริงน่ารักมาก แถมยังตัวเล็กชวนให้นึกถึงโมโมะอยู่เหมือนกัน ส่วนใหญ่ตอนจับมือน้องจะรอฟังเราพูดแล้วค่อยตอบ แต่ผมคิดว่าจะไม่พูดอะไรเลย ยิ้มให้น้อง ๆ อย่างเดียว เพราะแค่มองตาและจับมือก็ยากอยู่แล้ว ขืนไปพูดเดี๋ยวจะหลุดพูด “thank you” แบบคราวที่แล้ว รอรอบสุดท้ายค่อยพูด “bye bye” อย่างเดียวดีกว่า 55

ผมเดินเข้าไปถึงไดชิ ยื่นมือจับปุ๊บ น้องยิ้มปั๊บ ผมก็ยิ้มให้อย่างเดียวเลย ในใจก็คิดว่า “ตั้งสติ ตั้งสติ” ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องพูดว่าอะไรแต่น่าจะเป็น “Arigato”

ด่านที่ 2 น้องนัน คนนี้ถือว่าเป็นไลน์แล้ว ด่านนี้จึงไม่ง่ายเลย

ผมเริ่มชอบน้องนันมาได้พักนึงแล้วล่ะ ตัวจริงน้องโคตรน่ารัก แถมน้องจะยกมือรอเลย ผมมองไปที่นิ้วของน้องนันที่ค่อย ๆ ยื่นมาหา เป็นนิ้วที่เรียวยาวและเล็กมาก ๆ จนไม่กล้าออกแรงเลย พอมือจับปุ๊บ เงยหน้ามามองน้องปั๊บ โดนดวงตากลมโตของน้องสะกดทันที เหมือนล็อคตำแหน่งไว้ ทั้งหน้าน้องนันเห็นแต่ตาคู่นั้นจริง ๆ ผมพยายามยิ้มเหมือนที่ซ้อมไว้ คิดในใจ “ตั้งสติ ตั้งสติ”

แต่พอปล่อยมือปุ๊บ น้องยกมือไหว้บอก “ขอบคุณค่ะ”

ช็อคซีนีม่า!! รีบยกมือไหว้ไม่ทัน สติกระเจิงไปในทันที

พอหันไปด่านที่ 3 เจอฮิเมะรออยู่ ไลน์อันดับที่ 2 ใน MM ด้วย ตายแล้ว ตาย..ตายแน่ ๆ ก้าวขาที่แทบจะไม่มีแรงไปหาน้อง มือฮิเมะอบอุ่นและนุ่มมาก ๆ แต่ดวงตาเล็ก ๆ ของน้องเวลายิ้มมันเหมือนมีพลังบางอย่างพุ่งออกมา เป็นพลังที่รุนแรงกว่าตาโตโตของน้องนันซะอีก แบบนี้สินะที่เค้าเรียกว่า “ออร่าของฮิเมะ” พอเจอกับตัวอุทานในใจเลยว่า “ฮิเมะโหดมาก!!!!” โดนคอมโบจากน้องนันกับฮิเมะแบบนี้ เออรัก..เออเร่อ จนได้.. พาร่างกายที่ภายในสะบักสะบอมเคลื่อนที่ไปหาเรนะต่อ

ด่านที่ 4 เรนะ

ซอมบี้ลุงโมเดินไปหยุดตรงหน้าเรนะ แต่มีบางอย่างที่ผิดปกติ เราจับมือกันแต่เรนะไม่ได้มองหน้าผม!! เธอมองที่หน้าอกที่ผมกลัดเข็มกลัดเอาไว้ทั้งหมด 10 อันรวมไปถึงรูปซายุอุ้มกระต่ายที่ผมสกรีนเอาไว้ ผมตัวแข็งทื่อ พอเรนะเงยหน้ามาสบตาและยิ้มให้ ผมรู้สึกเหมือนตัวระเบิดและร่างกระจัดกระจายเป็นชิ้น ๆ ศพนี้ไม่ต้องฌาปนกิจให้ยุ่งยากเพราะไม่เหลือชิ้นส่วนใดใดให้เผา

พอถึงด่านที่ 5 คนที่สำคัญที่สุด..ซายุ ผมจึงกลายเป็นปั๊บ โปเตโต้

“จำอะไรไม่ได้เลย” T T

[Report] Morning Musume’s Handshake Event in Thailand (1)

(ภาพประกอบจาก LG Phone & Pingbook.com)

ถึงเกตเวย์ประมาณ 7 โมงเช้า พอลงจาก BTS ก็มองเห็นห้างเลย ดีใจมาก (น้ำตาไหล T T ในที่สุดก็มาถึงจนได้) หลังจากนั้นก็ใช้เวลาอีก 2 ชั่วโมงในการเดินหาที่พัก (เดินไป หอบของไป เหมือนขาจะหลุด o.O)พอได้ที่พักแล้วก็เลยรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเดินทางไปร้าน KFC ที่อยู่ในเกตเวย์ตามนัด (นัด 10 โมง แต่ไปถึงประมาณ 10 โมงครึ่ง 55)

ไปถึงก็เจอแชมป์กับแบงค์ รออยู่แล้ว สำหรับแบงค์ (ไลน์ริโฮะแต่มารอแตกไลน์เป็นไดชิ 55) นี่เพิ่งเจอเป็นครั้งแรกเลย แต่ก็รู้สึกว่าจะคุ้นเคยกันเร็วมาก เพราะว่าแบงค์เป็นคนอัธยาศัยดีอยู่แล้ว ช่วงระหว่างที่นั่งรอคนมารับบัตร ชาวสมาพันธ์ H!P ก็เดินทางมาสมทบเรื่อย ๆ มีน้องหยก (ที่งานนี้กะมาแย่งซายุกับผม) มีคุณเรียว (คัมภีร์ H!P เคลื่อนที่เลย) มีอาจัง (ไลน์เรนะ) กับเพื่อนอาจัง (ที่ชอบแอบหนีเพื่อนไปกินถั่วดำ) มีน้องเกตุ (ไลน์ริโฮะ) มีน้องแนน (ไลน์เรนะ) กับแฟน (รึเปล่า??) มีคุณมีนที่แวะมาหม่ำ KFC ด้วย (มีโอกาสได้เจอกันซะทีนะครับ 55) แล้วก้อน้องกุ้ง พยาบาลประจำกลุ่มเดินทางมาสมทบเป็นรายสุดท้าย ระหว่างนั้นเราได้มีโอกาสเจอโอตะมาเลย์เซีย (กับโอตะญี่ปุ่นที่ชิ่งไปนอนก่อน) ในร้าน KFC ด้วย ก็ได้คุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันอย่างสนุกสนานเลยทีเดียว โอชิของเขา (โอตะมาเลเซีย) คือเรนะ เขาก็เลยตั้งใจมางานนี้เพื่อมาจับมือเรนะกับซายุโดยเฉพาะ

พอ 4 โมงได้เวลาเริ่มงานแล้วแต่แชมป์ยังเดินทางมาไม่ถึง เราก็เลยรอแชมป์ด้วย รอคนที่จะมารับบัตรที่ยังมาไม่ครบด้วย กว่าจะได้ขึ้นไปที่งานก็เลทกันพอสมควรละ เห็นคนเข้าไปรอกันเต็มแล้ว แต่เรายังจับกลุ่มคุยกันอยู่นอกงานรอแชมป์อยู่ ระหว่างนั้นก็มีสาวญี่ปุ่น 2 คนเดินผ่านไป คนนึงดูคล้ายโมโมะมาก ทั้งรูปร่างหน้าตาแบบว่าใช่เลย เห็นแล้วน้ำตาไหล อยากไปขอถ่ายรูปด้วย แต่ขอคุณเรียวกับน้องแนนไปถ่ายรูปให้เค้าไหวตัวทันซะก่อน ก็เลยแห้วไปตามระเบียบ T T

สื่อก็มาขอถ่ายรูปบ้าง สัมภาษณ์บ้าง ทำให้นึกถึง “แบนเนอร์” ที่ทิ้งเอาไว้ที่ห้องพักในโรงแรม เสียดายที่ไม่ได้เอามาด้วย (เพราะนึกว่าจะไม่มีที่แขวน) ไม่งั้นคงได้เอามาพรีเซนต์ตอนถ่ายรูปออกสื่อ แล้วก้อเอามาถ่ายรูปหมู่ของกลุ่มพวกเราไว้ด้วย แต่โชคดีมีสแตนด์สาว ๆ อยู่ใกล้ ๆ พอดี เลยได้ใช้สแตนด์ของสาว ๆ ถ่ายรูปกันอย่างแทน ^^

และแล้วก็มาถึงเวลาที่ทุกคนรอคอย พอเห็นสาว ๆ เดินออกมาก็ขนลุกเลย ทุกคนสวยมาก ๆ สวยกว่าในรูปที่เคยเห็นหลายเท่า โดยเฉพาะซายุนี่เหมือนตุ๊กตาที่มีชีวิตเลย สวยมาก ๆ สาบานได้เลยว่านี่คือ “ผู้หญิงที่สวยที่สุดที่เคยเห็นมาในชีวิต” o.O

เป็นความรู้สึกเหมือนอาการตกหลุมรักใครซักคน แต่ว่าเป็นการตกหลุมรักคนที่เรารักอยู่แล้ว!!

ขนาดมองแค่ไกล ๆ ยังทำให้มีอาการเป็นได้ถึงขนาดนี้ ถ้าไปเห็นใกล้ๆ ได้จับมือจะขนาดไหน!?! คิดแล้วก็เลยแอบลุ้นอยู่ในใจให้ซายุอยู่ลำดับสุดท้ายของการจับมือเพื่อที่จะได้จดจำความรู้สึกในการจับมือเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ในขณะเดียวกันก็ต้องพยายามคุมสติตอนจับมือฟุคุฮิเมะกับน้องนันให้ได้ด้วย ไม่งั้นเกิดอาการช็อตไปเหมือนตอนที่จับมือกิตันคราวก่อน จอภาพในสมองล้มไป เซฟความทรงจำตอนจับมือซายุไม่ได้แน่ๆ T T

หันมองคนในกลุ่ม แต่ละคนแตกกระจายกันไปตอนไหนไม่รู้ บางคนก็ขึ้นบันไดเลื่อนขึ้นไปดูด้านบนบ้าง ไปดูใกล้ ๆ เวทีบ้าง เพราะอยู่ด้านหลังเห็นไม่ชัดเท่าไหร่ คนบังเกือบมิดเลย เห็นแต่หัวของสาว ๆ อยู่ลิบ ๆ แต่ผมก้าวขาไม่ออกแล้ว ขนาดเห็นไกล ๆ ยังรู้สึกชาไปทั้งตัว เห็นหน้าซายุทีไรก็ขนลุกทุกที เพลง “You’re beautiful” ของ James Blunt ดังขึ้นในสมองทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าเลย ><

เอาล่ะสิ.. ถ้าถึงตอนจะมือจะไหวมั้ยเนี่ยเรา?? ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้!! ช่วงสัมภาษณ์เห็นคนเข้าแถวจับมือเริ่มจะเต็มพื้นที่แล้ว เลยชวนแบงค์กับน้องเกตุที่ยืนอยู่ด้วยกันให้ไปต่อแถวกันก่อน..

หลังจากทางทีมงานจัดเตรียมสถานที่เรียบร้อย สาว ๆ ก็เดินออกมาอีกครั้งเพื่อเริ่มการจับมือ เห็นทุกคนเดินเรียงตามลำดับมาเลยก็ตกใจ ซายุ >เรนะ>ฮิเมะ>ฮารุนัน>ไดชิ โอ้! ซายุคนแรกเหรอเนี่ย? ตายแน่ ๆ เลย >< แต่พอดูอีกที ตำแหน่งการเดินขึ้นเวที ต้องไปขึ้นทางขวา แสดงว่าการจับมือเริ่มจากไดชิก่อนรู้สึกดีใจมาก (เย้ ๆๆ) เพราะว่าจะได้จับมือซายุเป็นคนสุดท้ายอย่างที่หวังเอาไว้ แต่แบงค์เริ่มหน้าซีดเพราะต้องจับมือไดชิก่อนแถมยังซื้อซีดีไว้แค่แผ่นเดียว งานนี้ดูยังไงก็ เออรัก..เออเร่อ แน่นอน 55555 ก็เลยจัดน้อง ๆ นำหน้าไปก่อนเลย มีเกตุ มีแบงค์ แล้วผมก็อยู่ที่สาม (ส่งน้อง ๆ ไปตายก่อน ๆๆ 55)

วางแผนไว้ว่าจับมือรอบแรกคือการซ้อม เหมือนลองไฟ จับได้ไม่ได้ไม่เป็นไร แต่พยายามตั้งสติไปให้ถึงซายุให้ได้ก่อน ห้ามเสียชีวิตกลางทางเด็ดขาด ส่วนรอบที่ 2 ถือว่าเป็นรอบจริง ค่อยจำแบบเน้น ๆ แล้วรอบสุดท้ายเอาไว้บอกลาสาว ๆ

หลังจากวางแผนเรียบร้อยก้อเดินตามแถวไปเรื่อย ๆ ยิ่งใกล้ยิ่งรู้สึกว่าแอร์ในห้างมันหนาวเหลือเกิน หนาวจนเกร็งจนสั่นไปหมด (หรือว่ามันจะไม่เกี่ยวกับแอร์??) และแล้วเราก็ไปถึงด่านแรก “ไดชิ”

(โปรดติตตามตอนต่อไป)